Z historią pierwszych szkół elementarnych nierozerwalnie związana jest rodzina Renardów. To z jej inicjatywy w 1875 r. sprowadzono do Sosnowca Ludwika Mauvea. Przyjął zaproponowane mu stanowisko generalnego dyrektora dóbr Gwarectwa Hrabiego Renarda oraz obowiązki zarządcy zakładów przemysłowych. Ludwik Mauve był znakomitym realizatorem wszystkich nowinek technicznych m.in. dzięki niemu nastąpił rozwój telefonizacji Sosnowca i to on tworzył pierwsze szkoły elementarne na terenie dzisiejszego Sielca i Dębowej Góry. Carski ukaz z końca XIX w. wydany przez Mikołaja II nakładał na przemysłowców, również polskich ziem zaboru rosyjskiego, obowiązek tworzenia szkół, do których miały uczęszczać dzieci robotników. Mauve jako reprezentant Gwarectwa Hrabiego Renarda uruchomił kilka szkół. Należały do nich szkoły: przy kopalni „Wilhelmina” w Sielcu, w Strzyzowicach (gmina Psary) oraz na Dębowej Górze. Pierwsza z nich była szkołą mieszczącą się na tzw. Placu Renardowskim w Sielcu (dzisiejszy Zespół Szkół nr 1- w strukturze którego znajdują się SP nr 17 i G. nr 17). Nieco później w okolicy dzisiejszych ogródków działkowych przy ul. Mikołajczyka zbudowano kolejną szkołę elementarną dla dzieci pracowników kopalni „Hr. Renard”. Nie znamy pierwszych nauczycieli szkoły, która dzisiaj jest Szkołą Podstawową nr 18 im. Ignacego Krasickiego. Więcej wiadomości mamy o następnym nauczycielu. Był nim Jan Kondracki. Jako potomek rodziny czynnie zaangażowanej w ruch patriotyczny brał udział w walce z carskimi władzami. Za swoją działalność został zesłany na Syberię, najpierw do Irkucka, potem do Jekaterynosławia. Po powrocie z zesłania rozpoczął pracę w duchu pozytywizmu. Zdobył uznanie Bolesława Prusa i Henryka Sienkiewicza. To właśnie oni namówili Kondrackiego do przyjazdu do Sosnowca i podjęcia się kierowania szkołą elementarną na Dębowej Górze. Dzięki pomocy i poparciu żony oraz córek; Marii i Heleny stworzył w swoim mieszkaniu- w budynku szkoły – pierwszą na terenie dzisiejszego Sosnowca prywatną bibliotekę, ze zbiorów której korzystała miejscowa ludność. Zarówno Jan Kondracki jak i jego córka Maria, swój czas dzielili między pracę w szkole a działalność bibliotekarską. Maria Kondracka popularyzowała bibliotekę tzw. „obnośną”, nazywaną również „plecakową”. Wśród książek zgromadzonych przez Kondrackich znajdowały się książki potajemnie sprowadzone z Galicji.
W okresie gdy szkoła podlegała zarządowi kopalni wchodzącej w skład Gwarectwa Hr. Renarda tzn. do 1926 r. obowiązek informowania kierownictwa szkoły o ilości i wieku uczniów, którzy zostali skierowani do placówki spoczywało na pracownikach kopalni i to oni w imieniu właścicieli kopalni przejeli obowiązek zakupu podręczników i przyborów szkolnych.
Silne ruchy rewolucyjne i narodowo-wyzwoleńcze w 1905 r. miały swoje odbicie w historii naszej szkoły. W tym roku doszło do strajku uczniów pragnących nie tylko zmiany w kontaktach nauczyciel – uczeń, ale również pragnących uczyć się w języku polskim. Jeden z uczniów rozbił na portrecie cara Mikołaja II kałamarz z atramentem, a następnie wszyscy uczniowie spalili podręczniki wydane w języku rosyjskim. Dyrektor Gwarectwa, aby uniknąć nieprzyjemnych następstw uczniowskiego buntu, zakupiła powtórnie podręczniki szkolne.
Najprawdopodobniej do 1920 roku szkoła była 3-klasową, następnie 4-klasową. Obowiązki kierownictwa szkoły do 1925 roku pełnił Jan Kondracki. W 1926 roku szkoła została upaństwowiona i stała się ogólnodostępną, w której w dalszym ciągu pracowała Maria Kondracka. Przed wybuchem II wojny światowej w szkole zatrudnionych było 14 nauczycieli m.in. Janina Danielewicz, jako kierowniczka szkoły, Maria Kondracka i Kazimiera Zielińska.
Wrzesień 1939 roku przyniósł początek tragicznych wojennych wydarzeń. Inteligencja polska stanęła na czele akcji nieposłuszeństwa wobec najeźdźcy organizując tak zwane tajne nauczanie. Praktycznie już od 1940 roku we wszystkich miastach i wsiach Zagłębia Dąbrowskiego powstawały „tajne komplety”. Nauczyciele, którzy podejrzewani byli o tajne nauczanie, bądź którym udowodniono tę działalność, zostali aresztowani i wysłani do obozów koncentracyjnych. Taki los spotkał nauczycieli: Janinę Danielewicz, Marię Kondracka i Kazimierę Zielińską. Janina Danielewicz trafiła do obozu kobiecego w Dachau.
Po wyzwoleniu wszystkie wymienione nauczycielki powróciły do Sosnowca i do pracy w macierzystej szkole przy ulicy Dębowej 33. Obowiązki kierowniczki szkoły pełniła do 1950 roku Janina Danielewicz, jej następczynią została Wanda Wielgus. Szkoła od 1945 roku funkcjonowała jako: Publiczna Szkoła Powszechna nr 18 im. Z. Krasińskiego. Na jej terenie działały: Samorząd Szkolny, PCK, Szkolna Kasa Oszczędnościowa, Szkolne Koło Odbudowy Warszawy, Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, Spółdzielnia Uczniowska.
Budynek szkoły przy ulicy Dębowej 33 posiadał duże sale ogrzewane piecami węglowymi. Stały rozwój szkoły spowodował, że dyrekcja szkoły podjęła decyzję o zaadoptowaniu strychu na sale lekcyjne. Zimą sale były niedogrzane, uczniowie korzystali z sanitariatów poza budynkiem. Brak należytej higieny był powodem częstych chorób uczniów. Pod koniec lat 50-tych rozpoczęto starania o uzyskanie nowego, bardziej nowoczesnego budynku na siedzibę szkoły. Wybrano znajdujący się przy ulicy Przyjaciół Żołnierza 1 budynek po byłych koszarach wojskowych. Ówczesne władze miasta miały pewien problem, czy bardziej pilne jest przeniesienie szkoły, czy też stworzenie w wymienionym budynku hotelu robotniczego. Nieustępliwość kierowniczki szkoły Wandy Wielgus i poparcie jej starań przez górników KWK „Sosnowiec” miało finał na przełomie 1958 i 1959 roku. W ferie zimowe nauczyciele, uczniowie i rodzice rozpoczęli prace związane z przenoszeniem szkoły. Instalowano sprzęt szkolny i pomoce naukowe w nowym budynku. Uroczystego otwarcia nowej szkoły dokonał przedstawiciel władz miasta, przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej w Sosnowcu Stefan Skrzydło. Przekazał on klucze inspektorowi szkolnemu Eligiuszowi Kwietniowi, a ten z kolei kierowniczce szkoły Wandzie Wielgus.
Nie sposób odtworzyć dzisiaj kiedy Szkoła Podstawowa nr 18 zmieniła patrona. Obecnie jest nim Ignacy Krasicki.
W klasach 1950/1955 pracowało w szkole do 12 nauczycieli, którzy uczyli w 11 oddziałach 7 klasowej szkoły podstawowej. Liczba uczniów wynosiła od 339 do 430. Liczebność klas wahała się od 25 do 52 osób. W roku szkolnym 1958/1959 uczyło w szkole 17 nauczycieli 625 uczniów w 17 oddziałach.
W okresie sprawowania funkcji kierowniczej przez Augustyna Kałużę, ze względu na wzrost oddziałów i uczniów najważniejszym zadaniem było zagospodarowanie i przystosowanie budynku szkolnego do realizacji nowych potrzeb. Szkoła wówczas nazywała się Szkołą Ogólnokształcącą Stopnia Podstawowego Nr 18 w Sosnowcu.
Uczyło się w niej 756 uczniów, posiadała 19 oddziałów, w tym 11 liczących powyżej 40 uczniów, zatrudnionych było 17 nauczycieli. Lata następne to:
• 1962/63 – 22 oddziały – 23 nauczycieli;
• 1966/67 – 23 oddziały – 28 nauczycieli.
W latach 1972 – 1976 uczyło się w naszej szkole około 600 uczniów. Funkcjonowało 21 oddziałów. Zatrudnionych było od 22 do 26 nauczycieli. Pracą placówki kierowała pani dyrektor Stanisława Zaród.
W roku szkolnym 1979/80 dyrektorem szkoły została pani mgr Danuta Zondek. Szkoła liczyła wówczas 14 oddziałów, w których uczyło się ok. 350 uczniów. Zatrudnionych było 22 nauczycieli.
Jedną z piękniejszych tradycji naszej szkoły była działalność harcerzy. Inicjowali oni różnorodne akcje i przedsięwzięcia., które przynosiły wiele pożytku dla szkoły i środowiska. Harcerze naszej szkoły zrzeszeni w Szczepie im. Dzieci Zagłębia aktywnie uczestniczyli w realizacji zadań alertowych, brali udział w Turnieju Wiedzy Obywatelskiej, w Manewrach Techniczno-Obronnych, w organizowanych przez Komendę Hufca biegach patrolowych. Udział we wszystkich imprezach kończył się dla harcerzy szkoły zdobyciem eksponowanych miejsc czy wyróżnień. Szczep im. Dzieci Zagłębia uznany został za najlepiej działający Szczep na terenie miasta, a sztandar Szkoły Podstawowej nr 18 im. Ignacego Krasickiego udekorowano Srebrną Odznaką ZHP.
Harcerze wspólnie ze szkolnym kołem PCK prowadzili działalność opiekuńczo-społeczną dla ludzi chorych i starszych. Pod stałą opieką mieli sześć potrzebujących osób mieszkających w pobliżu naszej szkoły. Nawiązali również stały kontakt z Domem Dziecka przy ul. Kaliskiej i corocznie organizowali zbiórkę odzieży, zabawki i słodyczy dla swoich podopiecznych. Współpracowali z Przedszkolem nr 5 organizując dla dzieci zabawy, przestawienia teatrzyku kukiełek, seanse filmowe. Pomagali w dekoracji sal i naprawie zabawek. Brali czynny udział w życiu kulturalnym szkoły organizując wieczornice, imprezy rozrywkowe, sesje popularnonaukowe.
Wspomnieć należy o spontanicznej akcji budowy domu nauczyciela przy naszej szkole. Wiosną 1970 roku na sesji Miejskiej Rady Narodowej w Sosnowcu podjęto decyzję o budowie domu, a prace rozpoczęto już we wrześniu tego roku. Załoga kopalni „Sosnowiec” i Instytut Geologiczny poparł tę inicjatywę, gdyż dzieci pracowników tych zakładów uczęszczały do naszej szkoły. Powołano Społeczny Komitet Budowy, w którym funkcję sekretarza budowy pełniła nauczycielka SP nr 18 pani Marta Chróśćielewska. Tempo prac było imponujące. Uroczyste wręczenie kluczy przez wiceprzewodniczacego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Sosnowcu odbyło się 24 marca 1971 roku. Mieszkańcami Domu Nauczyciela zostali w większości pracownicy naszej szkoły.
Rok szkolny 1997/98 ubiegał pod znakiem przygotowań do obchodów 100-lecia powstania szkoły. Absolwenci, nauczyciele, uczniowie spotykali się, by poprzez wspomnienia odtwarzać klimat szkolnej przeszłości. Wydobywane z zakamarków szkolnego archiwum dokumenty zostały odświeżone. Przeszukiwano domowe zbiory w poszukiwaniu pamiątek. Zaowocowało to powstaniem Sali Regionalnej, w której eksponaty można było zaprezentować.
Kierownicy i dyrektorzy:
inż. Jan Kondracki 1897 – 1926
Janina Danielewicz 1926 – 1950
Wanda Wielgus 1950 – 1959
Augustyn Kałuża 1959 – 1961
Witold Kordeusz 1961 – 1972
mgr Stanisława Zaród 1972 – 1979
mgr Danuta Zondek 1979 – 1990
mgr Maria Widerak 1990 – 2004
mgr Katarzyna Łukaszewicz-Cholewa 2004 - nadal